Dit verhaal gaat over een jongen die geboren wordt zonder stem en de stilte leert verstaan.

Geschreven door Karlijn Krijgsman, afbeelding van Ramona Treffers
We gaan terug in de tijd.
Naar ver voordat er elektriciteit bestond, en ver voordat er wegen waren aangelegd. Naar een tijd dat de meeste mensen nog in stammen leefden.
Op de dag dat de zon het hoogst aan de hemel staat , wordt in een Indianenstam een babyjongetje geboren. Omdat hij bijzonder klein is, krijgt hij de naam Yazhi, dat kleintje betekent. Het is die dag zo stil dat het lijkt of de natuur die volop in bloei staat, gestopt is met ademhalen.
Yazhi komt blakend van gezondheid ter wereld. Er is echter wel iets dat opvalt en dat de vroedvrouw en moeder zorgen baart. De baby huilt niet. Hij opent zijn mond en zijn ogen, hij reikt uit met zijn armpjes, maar er komt geen geluid. Niets. Zelfs zijn ademhaling lijkt onhoorbaar te zijn. De dagen erna maakt Yazhi nog steeds geen enkel geluid en de weken erna ook niet, geen zuchtje, niets.
Alles gaat voorspoedig in de ontwikkeling van de kleine jongen, Yazhi kruipt, gaat lopen, hij speelt met andere kindjes en met de dieren. Als Yazhi huilt zonder geluid, beroeren zijn tranen de zielen van de mensen en als hij lacht zonder geluid opent hij de harten van de mensen.
Yazhi wordt ouder en hij merkt dat de andere kinderen niet langer met hem willen spelen. Hij kan niet goed meer meekomen naarmate de kinderen steeds meer met woorden zeggen. En de kinderen verstaan het kleine jongetje niet meer. Ze verstoten hem.
Als op een ochtend Yazhi niet mee mag spelen met de andere kinderen, trekt hij zich terug en hij gaat het woud in. Daar vindt hij na een tijdje lopen een plek met een stromende beek. Hij gaat aan de kant van het beekje zitten en laat zijn tranen de vrije loop. Helemaal in zichzelf gekeerd, schrikt hij ineens op van een kikker die voor hem springt. Hij raakt in gesprek met de kikker en de kikker vertelt hem over hoe hij kan leven in twee werelden, op land en in water en hij geeft het jongetje een boodschap mee: “Durf het nieuwe aan te gaan. Ga op pad, ook al weet je nog niet wat het pad je zal brengen.“
Yazhi keert terug naar zijn stam en de volgende dag trekt hij weer de natuur in en de dag daarop ook en de dag daarop weer en zo gaat een jaar voorbij. En in dat jaar ontmoet Yazhi heel veel dieren die hem verhalen vertellen en ook leert hij van de bomen, de planten, de stenen, de rotsen en het water. Alles wat hij ontmoet zit vol met verhalen over leven, over loslaten en opnieuw beginnen, over bloei en groei en dat alles welkom is zoals het is. En Yazhi voelt zich ook volkomen welkom zoals hij is. Hij luistert en hij spreekt met alles wat hij in zich heeft zonder geluid.
Het jongetje krijgt vriendschappen met de dieren. De mol leert hem zien met andere ogen, de wolf toont Yazhi dat hij een leider is, bij de beer ontdekt Yazhi wat bescherming is en de kolibrie nodigt Yazhi uit de nectar van het leven te drinken en met een open hart te kijken en te luisteren.
Al is hij in het dorp nog steeds verstoten van de anderen en voelt hij zich daarin eenzaam, hij vindt ook iedere dag weer zijn geluk in het woud. Tot op een dag een klein meisje Kimi, dat Geheim betekent, Yazhi volgt. Ze ziet hem iedere dag na het openen van de cirkel in z’n eentje vertrekken terwijl de andere kinderen elkaar opzoeken.
Ze volgt hem tot aan de plek bij het water waar Yazhi de eerste dag was gaan zitten en daarna nog vele keren heeft gezeten. Van achter een struikje ziet ze hoe de kikker naar hem toe komt en de eekhoorn op zijn knie gaat zitten, hoe de vlinder zijn voorhoofd kust en de wolf bij hem gaat liggen. Ze is zo onder de indruk dat ze vergeet dat ze hem aan het bespieden is en een ‘WOW!’ ontglipt aan haar lippen. De dieren springen op en schieten weg, Kimi schrikt en valt uit de struiken en rolt zo pardoes voor Yazhi. Hij schrikt ook, maar als hij Kimi ziet, moet hij lachen. Hij herkent haar als het meisje dat hem altijd nakijkt als ze met de andere kinderen mee loopt. Ze is een lief meisje, maar hij heeft het niet gedurfd contact te maken. Tot dit moment waarop ze samen op deze mooie plek zijn.
Yazhi pakt Kimi’s handen en kijkt haar in de ogen. En Kimi kijkt in Yazhi’s ogen.
Het is zo stil. En alle verhalen die Yazhi in zich draagt vertelt hij aan Kimi. Van de dieren, de bomen, de stenen, het water en de wind. Kimi luistert ademloos. Er is alleen maar een diepe stilte waarin de mooiste woorden worden gesproken.
Er ontstaat een vriendschap tussen Yazhi en Kimi.
Kimi vertelt vol enthousiasme in het dorp over de bijzondere verhalen die Yazhi te vertellen heeft. Voorzichtig aan gaan er steeds meer kinderen mee naar de plek waar Yazhi ze meeneemt de stilte in en zo zijn verhalen vertelt. En dan volgen ook de volwassenen en ieder wordt geraakt door de prachtige stilte waarin Yazhi de mooiste verhalen vertelt.
Yazhi krijgt een nieuwe naam van het stamhoofd. Vanaf nu heet hij Nata, de verteller. En alle stamleden luisteren vol ontzag naar Nata’s wijze, avontuurlijke en liefdevolle verhalen. In de stilte.
Comments